ανακραυγή

η

δυνατή φωνή, κραυγή, ξεφωνητό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < ανα-* + κραυγή.

ΠΑΡ. ανακραυγάζω. Η λ. μαρτυρείται από το 1840 στο Ιταλοελληνικό Νομοτεχνικό Λεξικό].